Një shtetas maroken i kryen vetëvrasje në qeli, ndërsa kishte deklaruar se burgu italian ishte më i mirë se kthimi në Shqipëri, duke ngritur pyetje mbi trajtimin e emigrantëve dhe efektet e modelit të ri të menaxhimit të emigracionit të promovuar nga qeveria italiane
Zyra e Azilit dhe Emigracionit në Itali ka shprehur thellësisht keqardhjen për humbjen e jetës së Hamid Badoui, një maroken 42-vjeçar që kreu vetëvrasje në burgun e Torinos. Hamidi, që kishte më shumë se dhjetë vite që jetonte në Itali, i kishte pohuar avokatit të tij se preferonte të qëndronte në burg sesa të dërgohej në Qendrën e Kujdesit për Refugjatët në Gjadër, duke theksuar vendosmërinë për të mos u kthyer në Shqipëri.
Modeli i ri i menaxhimit të emigracionit, i njohur si “modeli i Shqipërisë” dhe i promovuar nga autoritetet italiane, po kritikohet gjithnjë e më shumë si një zgjidhje që në fakt i thellon problemet ekzistuese. Struktura ekstraterritoriale, izolimi gjeografik dhe mungesa e aksesit në të drejtat ligjore janë kthyer në shqetësime të mëdha për të drejtat themelore të emigrantëve. Kjo situatë është pasqyruar gjerësisht nga mediat italiane.
Në këto qendra, si në Itali ashtu edhe në strukturat e reja në Shqipëri, emigrantët raportojnë kushte të rënda jetese, mungesë të kujdesit shëndetësor dhe informimit, si dhe një ndjenjë të thellë braktisjeje sociale. Raportimet e fundit flasin për rritje të rasteve të protestave, vetëlëndimeve dhe vetëvrasjeve, si një përgjigje ndaj presionit psikologjik të krijuar nga izolimi dhe trajtimi ndëshkues.
Rasti tragjik i Hamid Badoui konsiderohet nga aktivistët si pasojë e drejtpërdrejtë e një sistemi që përdor frikën dhe presionin si mjete për të kontrolluar emigracionin. Organizatat për të drejtat e njeriut theksojnë se këto qasje janë larg standardeve ndërkombëtare dhe i lënë emigrantët të pambrojtur ndaj shkeljeve të mundshme.
Një shqetësim i veçantë lidhet me faktin se dekreti i ri që rregullon marrëveshjen mes Italisë dhe Shqipërisë tashmë është kthyer në ligj, duke u votuar në Senat. Kjo nismë, sipas kritikëve, forcon strategjinë e qeverisë italiane për të ndjekur politika që anashkalojnë të drejtat themelore të njeriut dhe e mbështesin më shumë në propagandë sesa në zgjidhje reale.
Në një klimë të tillë, ku frika dhe pasiguria mbizotërojnë, vdekja e Hamid Badoui shërben si alarm për autoritetet që të rishikojnë urgjentisht qasjen ndaj emigrantëve dhe të vendosin në qendër të vëmendjes dinjitetin dhe të drejtat e çdo individi që kërkon mbrojtje.
