Agron Llakaj rrëfen dhimbjen për humbjen e bashkëshortes, momentet e fundit dhe mbështetjen e fëmijëve që i dhanë forcë të qëndrojë.
Agron Llakaj ka ndarë një dëshmi të thellë emocionale mbi periudhën më të errët të jetës së tij, humbjen e bashkëshortes së ndjerë, Kostandina. Ajo u nda nga jeta vitin e kaluar, pas një beteje të gjatë dhe të lodhshme me sëmundjen.
Në intervistën e tij, aktori e përshkroi bashkëshorten si zemrën e familjes dhe njeriun që mbante gjithçka të lidhur. Ai u shpreh se pranimi i realitetit ishte i dhimbshëm dhe thuajse i pamundur për të.
“Unë nuk pranova amanet. Nuk doja ta dëgjoja fjalën e fundit. Nuk pranoja këtë ndarje”, u shpreh Llakaj me emocione të dukshme.
Aktori kujtoi udhëtimin e fundit në Turqi, vendin ku familja kishte vendosur shpresën për shpëtim. Ai tha se ishte ai personi që mbajti mbi supe lajmin e rëndë, pas bisedës me mjekun.
“Mjeku më thirri veçmas dhe më tha se çdo gjë kishte marrë fund. Unë iu përgjigja: Ti the 5-6 vjet. Ne do të jepnim gjithçka vetëm që ajo të jetonte”, tregoi ai.
Llakaj mbajti të vërtetën për vete gjatë dy javëve të para. Ai tha se nuk mund ta lejonte familjen të rrëzohej menjëherë përballë asaj goditjeje.
“Dilja në emision dhe qeshja. Doja që ajo të shihte buzëqeshjen time dhe të mendonte se gjithçka ishte mirë. Gënjeva për ta mbrojtur”, u shpreh ai.
Ai tregoi edhe momentet e fundit, kur vendosën ta përcillnin me dinjitet, ashtu siç ajo e meritonte. Një moment që ai e cilësoi si të dhimbshëm, por edhe të shenjtë.
“I thashë vajzës: Mami duhet të ikë si nuse e bukur. I bëmë grim profesional. Qëndruam pranë saj, duke e prekur dhe duke qarë,” tha ai.
Pas ndarjes, aktori pranoi se ka kaluar periudha të errëta, ku dëshira për të jetuar u venit. Dhimbja e zëvendësoi çdo mendim tjetër.
“Shumë ditë nuk doja të rrija më këtu. Doja të shkoja tek ajo. Por fëmijët më rrinin pranë dhe më thoshin: Babi, jemi ne,” rrëfeu ai.
Llakaj shtoi se fëmijët u bënë arsyeja e tij për të qëndruar, për të marrë frymë dhe për të vazhduar rrugëtimin, pavarësisht zbrazëtisë së madhe.
Sipas tij, dashuria që mbetet pas një jete të përbashkët është forca që nuk shuhet, por edhe plagë që nuk mbyllet lehtë.
Në fund, ai theksoi se kujtimi për Kostandinën do të jetë gjithmonë dritë për familjen, një kujtesë e përjetshme për dashurinë e thellë që kanë ndarë.
Rrëfimi i tij ka prekur publikun dhe ka rikujtuar se pas skenës dhe humorit, shpesh fshihen histori dhimbjeje që mbajnë peshën e vet njerzore dhe të heshtur.
