Migrimi nga Afrika shpesh përballet me keqkuptime dhe thjeshtime të skajshme, veçanërisht në diskursin publik europian.
Ndërsa politika e kontinentit po zhvendoset drejt një qasjeje më të ashpër ndaj migrimit, thelbi i fenomenit dhe faktorët që e nxisin mbeten të paeksploruar.
Në Itali, qeveria po promovon idenë e transferimit të procedurave të azilit në vende të treta. Në Holandë po forcohen ligjet kundër emigracionit, ndërsa në Austri, Partia e Lirisë, e njohur për qëndrimet e saj anti-emigrante, ka marrë përsipër formimin e qeverisë. Ndërkohë, tema e migrimit po dominon edhe në zgjedhjet e ardhshme në Gjermani, duke nxitur disinformacion të gjerë në mediat sociale.
Sipas Hardi Yakubu nga lëvizja pan-afrikane Africans Rising, shumica e këtyre diskutimeve janë të bazuara në perceptime të gabuara. “Politikanët përdorin migrimin si një armë elektorale, duke e reduktuar debatin në mbrojtjen e kufijve,” thotë ai. Por këto narrativa rrallë marrin parasysh pikëpamjet dhe historitë e atyre që detyrohen të largohen nga vendet e tyre.
Shumica e Afrikanëve migrojnë brenda kontinentit
Një aspekt i shpesh i anashkaluar është fakti se rreth 80% e emigrantëve afrikanë që lënë shtëpitë e tyre qëndrojnë brenda kontinentit. Ata kërkojnë mundësi në vende fqinjë ose në ekonomitë më të zhvilluara afrikane, si Afrika e Jugut apo vendet e Afrikës Perëndimore. Kjo bie në kontrast të fortë me perceptimin e përhapur në Europë, ku migrimi nga Afrika shpesh shihet si një kërcënim.
Mungesa e statistikave të plota dhe të sakta në debatet europiane krijon një perceptim negativ mbi emigrantët, duke i viktimizuar ata dhe duke nxitur ksenofobinë. Yakubu argumenton se politikat europiane mbi migrimin janë kryesisht të fokusuara në çështjet e sigurisë, një qëndrim që ai e quan një “akt fajësimi” të panevojshëm.
Ksenofobia në Afrikën e Jugut dhe ndikimi ekonomik i emigrantëve
Ksenofobia nuk është një fenomen i kufizuar vetëm në Europë. Në Afrikën e Jugut, një valë emigrantësh nga Zimbabve ka shkaktuar tensione sociale. Shumë vendas argumentojnë se numri i madh i emigrantëve rëndon burimet dhe krijon konkurrencë në një treg pune tashmë të ngopur nga papunësia.
Megjithatë, emigrantët shpesh mbushin boshllëqet në ekonominë joformale, duke ofruar shërbime të domosdoshme si drejtimi i dyqaneve të vogla të njohura si “spaza shops.” Raportet tregojnë se emigrantët kontribuojnë deri në 5% të rritjes së PBB-së së Afrikës së Jugut çdo vit.
Humbja e kapitalit njerëzor dhe efektet afatgjata
Një nga pasojat më shqetësuese të migrimit është ajo që Yakubu përshkruan si “humbje tragjike e kapitalit njerëzor.” Shumë emigrantë afrikanë, të arsimuar me fonde publike, lënë vendet e tyre dhe kontribuojnë në ekonomitë e vendeve pritëse, duke lënë boshllëqe të mëdha në vendet e origjinës.
Në vende si Zimbabve, kjo ka çuar në një “rrjedhje truri” të dukshme, duke kontribuar në stanjacionin e ekonomisë kombëtare pavarësisht remitancave të mëdha që emigrantët dërgojnë në shtëpi.
Një qasje e re ndaj migrimit afrikan
Yakubu thekson nevojën për ta rishikuar narrativën mbi Afrikën. Në vend që kontinenti të shihet si një burim krizash dhe emigrantësh, ai sugjeron ta transformojmë Afrikën në një destinacion tërheqës për migrimin. “Ne duhet të mburremi me faktin se Afrika është vendlindja jonë e përbashkët,” thotë ai.
Në këtë kuadër, disa vende afrikane, si Afrika e Jugut, po eksplorojnë politika më të hapura për të tërhequr profesionistë ndërkombëtarë, siç është lehtësimi i vizave për “nomadët digjitalë.” Megjithatë, ky proces ka krijuar sfida të reja, si rritja e çmimeve të banesave, që po dëmton vendasit.
Politikat përtej kufijve artificialë
Në fund, Yakubu argumenton se migrimi duhet të trajtohet si një fenomen i përbashkët global. Bashkëpunimi midis Afrikës dhe Europës mund të ndihmojë në zbutjen e sfidave dhe maksimizimin e përfitimeve nga migrimi. “Nuk duhet të lejojmë që politikanët të përcaktojnë rregullat për të ardhmen tonë,” përfundon ai.
