Të mërkurën, njoftimi i Presidentit Donald Trump për tarifat globale shkaktoi një stuhi komentesh në mediat sociale, me shumë njerëz që kërkonin të kuptonin se si ishin formuluar këto masa. Ndërsa disa nga vendimet e tij dukeshin si një lëvizje agresive në politikën tregtare, ajo që mund të ketë surprizuar shumicën ishte mundësia që një chatbot i thjeshtë i inteligjencës artificiale mund të ketë luajtur një rol në hartimin e kësaj politike.
Tarifat e reja, të cilat përfshijnë një tarifë bazë prej 10% për të gjitha shtetet, vijnë gjithashtu me penalitete shtesë në varësi të mënyrës se si secili vend i trajton Shtetet e Bashkuara. Ajo që tërheq vëmendjen është thjeshtësia e formulës që përcaktoi këto tarifa, një metodë që mund të kishte ardhur nga një program kompjuterik dhe jo nga një ekip ekspertësh.
Ekonomisti James Surowiecki, pasi analizoi numrat, krijoi një formulë që përfshin ndarjen e deficitit tregtar të një shteti me SHBA-në me totalin e eksporteve të tij në vend. Ky proces e quajti “tarifën reciproke të zbritur”, e cila duket se është njëra prej sugjerimeve që ofroi një chatbot kur The Verge testoi disa modele AI për të gjetur mënyra për të korrigjuar disbalancat tregtare.
Por a mund të jetë që këshillat e një chatbot, e cila është një teknologji e thjeshtë, të kenë ndikuar kaq shumë në formimin e politikave tregtare të SHBA-së? Ky pyetje ngjalli një valë diskutimesh, pasi disa prej sugjerimeve të AI ishin të ngjashme me ato që u paraqitën në Shtëpinë e Bardhë. Pse do të mbështeteshin politikanët dhe analistët ekonomikë në një chatbot për të përcaktuar politika kaq komplekse?
Polemikat rreth tarifave janë thelluar edhe më tej, pasi lista e shteteve të goditura nga këto tarifa përfshin disa vende që nuk kanë asnjë lidhje të dukshme me Shtetet e Bashkuara. Shembuj përfshijnë territore të pabanuara si Ishulli Heard, por edhe vende si Australia, që ka një suficit tregtar me SHBA-në, janë të përfshira në listë. Kjo ka ngritur pyetje rreth logjikës së përdorur në vendosjen e këtyre masave.
Këto vendime të çuditshme kanë bërë që shumë të mendojnë: a ishin këto tarifa një produkt i një procesi të shpejtë dhe të pasaktë, apo ato janë pasojë e një mendimi të thelluar dhe të analizuar nga ekspertë të vërtetë? Një tjetër aspekt që ngre dyshime është përdorimi i aplikacioneve të tilla si Signal për diskutime konfidenciale, gjë që e bën të mundur që administrata të ketë kërkuar ndihmën e një chatbot në hartimin e politikave.
Pavarësisht se inteligjenca artificiale mund të ofrojë mundësi të mëdha në fusha të ndryshme, ajo nuk mund të zëvendësojë kurrë ekspertizën dhe përvojën. Kur bëhet fjalë për tregtinë globale, mbështetja në një chatbot për të krijuar strategji të tilla ekonomike mund të ketë pasoja të mëdha. Që të ketë një politikë të suksesshme tregtare, është e nevojshme që vendimet të merren nga profesionistë të cilët kanë njohuri të thella dhe kuptojnë ndikimin e këtyre politikave në ekonomi.
Në fund, tarifa ndaj vendeve si Madagaskari dhe Etiopia ngjallin dyshime për efektivitetin e politikës, pasi këto shtete nuk duket se mund të bëhen konsumatorë të rëndësishëm të mallrave amerikane. Po ashtu, përpjekjet për të ndryshuar operacionet e fabrikave amerikane, kur koston e punës është shumë e lartë, duken joreale dhe të pasinqerta.
Në këtë kontekst, është e shqetësueshme se si mund të pranohet që vendimet e qeverisë të formohen nga algoritme të thjeshta të AI pa një analizë të plotë dhe të kujdesshme. Nëse këto tarifa do të mbeten në fuqi, mund të jetë e domosdoshme që procesi të kalojë në duar të ekspertëve për të shmangur pasojat negative që mund të dalin nga një përdorim i paqartë i inteligjencës artificiale.
