Shqipëria humbi një figurë unike, një rilindas të vërtetë dhe disident të palëkundur, Profesor Sami Repishtin.
Ai, i cili i qëndroi kohës dhe sfidave si një kolos intelektual dhe patriot, na la një trashëgimi të jashtëzakonshme që përfshin katër epoka kyçe të historisë shqiptare: Pavarësinë, Rezistencën Antifashiste, Desidencën e ndërgjegjshme dhe përpjekjen për demokratizim dhe europianizim të Shqipërisë pas rënies së diktaturës.
Në agimin e përvjetorit të 112-të të shpalljes së pavarësisë, Profesor Repishti mbylli sytë pas një shekulli jete të ndritur. Ai ishte një shembull i urtësisë, thjeshtësisë dhe humanizmit, duke lënë pas një trashëgimi misionare që do të shërbejë si busull për brezat e ardhshëm. Mesazhi i tij ishte i qartë: të pastrojmë shtetin nga korrupsioni, të rivendosim vlera demokratike dhe të ndjekim rrugën drejt një Shqipërie të lirë e të bashkuar, si në shpirt ashtu edhe në veprim.
Lindur në Shkodrën e rilindjes kombëtare, ai u formua si një intelektual i kompletuar në Firence, duke i shërbyer popullit të tij gjatë kohëve më të vështira. Aktivist antifashist, i burgosur politik dhe mbrojtës i të drejtave të njeriut, Profesor Repishti ishte një zë i pakompromis për të gjithë shqiptarët, pavarësisht ndasive krahinore. Ai ishte një penë e ndritur në shtypin shqiptar dhe ndërkombëtar, një diplomat i heshtur, dhe një udhëheqës moral që i dha zë interesave kombëtare në arenën perëndimore.
Fjala e tij ishte gjithnjë një thesar për shtetin dhe qytetarët. Me një ndershmëri të rrallë, ai nuk reshti së kritikuari diletantizmin dhe korrupsionin që pengojnë përparimin e vendit. Përpjekjet e tij ishin një përpjekje për të ndërtuar ura mes së kaluarës dhe të ardhmes, për të vendosur Shqipërinë në një rrugë të drejtë drejt europianizimit dhe demokratizimit të qëndrueshëm.
Në dhjetor të vitit 1990, kur rrugët drejt lirisë u hapën, shumë shpresuan që Profesor Repishti dhe brezi i tij i disidencës së arsimuar të udhëhiqnin shtetin drejt një të ardhmeje të ndritur. Por, për fat të keq, kjo elitë intelektuale u la jashtë proceseve vendimmarrëse nga një klasë politike që kishte prioritet interesa personale dhe jo ato kombëtare. Ky ishte një moment i humbur historik për Shqipërinë, pasojat e të cilit ndihen ende sot.
Në ditët tona, kur Shqipëria përballet me sfida të thella dhe tatëpjeta të pafundme, trashëgimia e Profesor Repishtit mbetet një dritë orientuese. Ai na la pas modele të qarta të drejtimit të mençur dhe strategjik, të cilat duhet të shërbejnë si frymëzim për këdo që synon të ringjallë shpresën për një të ardhme më të mirë.
Simbol i Shpresës
Profesor Repishti ishte një simbol i shpresës në vendin e lirisë dhe një mbështetje për të gjithë ata që kërkonin drejtësi dhe të drejta. Ai u bë mburojë për bashkatdhetarët e tij në ditët e dhunës dhe varfërisë, frymëzim në kohërat e ndryshimeve të mëdha dhe orientues për brezat e rinj.
Ndërhyrjet e tij publike dhe qëndrimet e tij të qarta për të drejtat e njeriut, pavarësinë e Kosovës dhe demokratizimin e Shqipërisë mbeten të gdhendura si udhërrëfyes për ne të gjithë. Profesor Repishti e pa Kosovën të bëhej një shtet serioz euro-atlantik dhe dha kontributin e tij të jashtëzakonshëm për këtë qëllim, duke treguar një përkushtim të rrallë dhe të pashembullt.
Ikja e tij lë pas një boshllëk të madh, por edhe një detyrë të rëndësishme për të gjithë ne: të ndjekim shembullin e tij, të kujtojmë mesazhet e tij dhe të ndërtojmë një Shqipëri të denjë për sakrificat e brezit të tij. Në këtë ditë dhimbjeje, kujtojmë një jetë të jetuar me nder dhe një figurë të përjetshme në historinë e kombit tonë.
Trashëgimia e Profesor Repishtit është një thirrje për veprim: për të përqafuar drejtësinë, ndershmërinë dhe vizionin kombëtar që Ai mishëronte. Në ditët e ardhshme, duhet ta kujtojmë jo vetëm si një simbol të së kaluarës, por si një udhëzues për të ardhmen që duam të ndërtojmë.
