Astrit Muço, 64-vjeçari nga Kloca jeton mes varfërisë ekstreme, sëmundjes dhe heshtjes së shoqërisë shqiptare
Në fshatin e harruar Klocë të Shqipërisë, jeta e Astrit Muços është kthyer në simbol të mjerimit që shpesh mbetet i padukshëm. Prej 28 vitesh, ai përballet me varfërinë ekstreme në një shtëpi që kërcënon të shembet mbi të. I mbetur jetim që në fëmijëri dhe pa ndihmën e askujt, Astriti ka kaluar gjithë jetën në një betejë të heshtur për mbijetesë, raporton gazetari Ndriçim Gjoshi.
Çatia e shtëpisë së tij nuk e mbron më nga shiu. Muret janë të lagura, dyert e dëmtuara nuk ndalojnë të ftohtin, ndërsa lagështia e përhershme po shkatërron pak nga pak edhe shëndetin e tij tashmë të brishtë. Nuk jeton, por lufton çdo ditë për të mbijetuar, duke u mbështetur vetëm te fuqia e tij fizike dhe vullneti për të mos u dorëzuar.
Burimi i vetëm i të ardhurave për Astritin janë kanaçet dhe hekuri i vjetër që mbledh në natyrë, si dhe disa bimë medicinale që i shet për të siguruar një copë bukë. Jeton i vetëm, pa fëmijë, pa përkrahje, pa asnjë strukturë shtetërore që të kujtohet për të.
Drita Hoxhallari, motra e tij, rrëfen se Astriti nuk ka përjetuar kurrë një ditë të lumtur. “Gjithë jetën ka vuajtur, është përpjekur pa pushim, por fati nuk i ka buzëqeshur asnjëherë,” thotë ajo, me zërin që dridhet nga dhimbja.
Historia e Astritit nuk është vetëm një tregim i dhimbshëm personal, por një apel për ndërgjegjësimin tonë kolektiv. Ai është një nga shumë shqiptarët që jetojnë në kushte të mjerueshme, të harruar nga shteti dhe shoqëria.
Në këtë çast, më shumë se kurrë, Astriti ka nevojë për ndihmën tonë. Çdo ndihmë, sado e vogël, mund të bëjë ndryshimin mes një jete në errësirë dhe një mundësie të re për të jetuar me dinjitet. Le të mos kthejmë shpinën, por të zgjatim dorën.
Le të tregojmë se solidariteti nuk është thjesht një fjalë, por një vepër. Astriti ka nevojë për ne – për zemrat e shqiptarëve që nuk rrinë duarkryq përballë vuajtjes njerëzore.
