Liria nuk jepet, fitohet me guxim e sakrificë nga ata që nuk ulin kokën para padrejtësisë dhe dhunës së pushtetit.
Fjalët e Avni Rustemit nuk janë thjesht kujtim i një figure të shquar të historisë sonë, por një thirrje e përjetshme për të gjithë shqiptarët. Ai e kuptoi se në çdo shoqëri ku liria e fjalës shtypet, fillon të mbillet fara e dhunës dhe shkatërrimit. Liria e mendimit dhe e shprehjes nuk është luks, por oksigjeni i çdo kombi të gjallë.
Sipas tij, populli duhet të ketë të drejtën dhe guximin të thotë hapur atë që ka në zemër, qoftë me zë, qoftë me shkrim, apo përmes shtypit. Një popull që hesht nga frika, është një popull që ka nisur të humbasë shpirtin. Liria nuk mbahet me heshtje, por me fjalë që ndriçojnë errësirën.
Historia ka treguar se nga arsyeja dhe logjika nuk ka ardhur kurrë e keqe mbi botë, ndërsa nga dhuna dhe shtypja janë lindur tragjeditë më të mëdha. Avni Rustemi e dinte se forca e verbër nuk sjell kurrë drejtësi, por vetëm robëri.
Ai besonte fort se jeta dhe liria u përkasin atyre që janë gati të luftojnë për to. Nuk ka fitore pa përballje, nuk ka dritë pa kaluar errësirën. Liria kërkon sakrificë, durim dhe guxim, dhe nuk u jepet kurrë atyre që presin në heshtje.
Mesazhi i tij sot është po aq i vlefshëm sa atëherë: një komb që nuk e mbron të drejtën për të folur e për të menduar lirshëm, rrezikon të bjerë në duart e tiranisë. Një popull që e sheh lirinë si detyrim moral dhe jo si dhuratë, do të mbijetojë në çdo stuhí.
Prandaj, le të mos harrojmë fjalët e tij. Liria është trashëgimi që duhet mbrojtur çdo ditë, jo vetëm për veten tonë, por për brezat që do të vijnë. Dhe për ta mbrojtur, duhet të ngrihemi, të flasim dhe të veprojmë, ashtu siç bëri Avni Rustemi.
