Gjithnjë e më shumë të moshuar po gjenden të vdekur në banesat e tyre, të harruar nga familjarët dhe të lënë pa kujdesin që u takon me dinjitet.
Në Shqipëri po shfaqet një realitet dramatik që rëndohet çdo ditë: të moshuar që jetojnë vetëm, shpesh me fëmijët në emigracion ose pa asnjë njeri pranë, po gjenden të pajetë pas ditësh në izolim të plotë. Këto ngjarje nuk janë më të rralla, por tregojnë një plagë të thellë sociale, raporton gazetari Ndriçim Gjoshi.
Vetmia dhe mungesa e përkujdesjes po i ekspozojnë ata ndaj rreziqeve të mëdha. Shumë prej tyre përballen me pamundësinë për të kryer nevojat bazë, ndërkohë që kujdesi shëndetësor dhe mbështetja sociale mungojnë pothuajse krejtësisht.
Në disa qytete ekzistojnë qendra për moshën e tretë, por ato nuk arrijnë të përballojnë kërkesat. Listat e pritjes janë të gjata dhe, sipas punonjësve të këtyre institucioneve, ka raste kur thirrja për të pranuar një të moshuar bëhet shumë vonë, pasi ai tashmë ka ndërruar jetë.
Ekspertët e fushës paralajmërojnë se situata kërkon masa urgjente nga shteti dhe pushteti vendor. Nevojiten politika të qarta për përkujdesjen e të moshuarve dhe zgjerim i infrastrukturës së azileve për të garantuar jo vetëm mbrojtje fizike, por edhe dinjitet.
Derisa të ndërmerren hapa konkretë, këto tragjedi të heshtura do të përsëriten, duke ekspozuar boshllëqet e rënda të sistemit social. Ky është një alarm që nuk duhet injoruar më gjatë.
Përtej shifrave dhe statistikave, kemi të bëjmë me histori njerëzore që flasin për mungesën e lidhjeve familjare dhe shoqërore. Shumë të rinj emigrojnë, shpesh pa u kthyer më, duke lënë pas prindërit dhe gjyshërit që numërojnë ditët në vetmi.
Kjo nuk është vetëm një dramë sociale, por edhe një tregues i qartë i humbjes së vlerave themelore të shoqërisë sonë. Shumë të moshuar po vdesin të harruar, duke na kujtuar se mungesa e kujdesit ndaj tyre është një pasqyrë e errët e realitetit ku jetojmë.
