Në një atmosferë plot humor e nëntekst politik, “Akademia e Rilindjes” hap dyert për gjeneratën e re të deputetëve socialistë, ku mësimet për besnikëri ndaj Babos janë më të rëndësishme se alfabeti
Dje, dyert e “Akademisë Socialiste” u hapën sërish për “nxënësit e rinj të Rilindjes”, me një atmosferë që më shumë i ngjante një shfaqjeje absurde sesa një programi politik. Zysha Etilda, me zërin e saj të butë dhe një melankoli të lehtë, hapi leksionin e parë me një përkëdhelje të stilit klasik rilindas: shumë ëmbëlsi, pak substancë.
Në klasë nuk mungonin përplasjet. Vin Hoxha dhe Gonxhja po grindeshin për popullaritetin, ndërsa Blendi e pagoi nervozizmin me përparësen e grisur. Zysha, me përvojën e saj të vjetër politike, ndërhyri me butësi: “Në politikë lotët mbahen brenda.” Por nën zë, nuk harroi të përmendte vendin e Taos që mund të lirohet dhe shpresat që i lidh me emrin e vet.
Dhe kështu nisi loja e vendosjes në bankat e reja: Vini me Zerqinenë, Blendi me Sarën. Zysha e theksoi qartë: vendimet e rëndësishme nuk varen nga individët, por nga Babo. Fëmijët politikë, siç i quan ajo, duhet të presin që ai t’i mbjellë ku të dojë. Kush di shkrim e këndim? Pothuajse askush. Dhe këtë, Zysha e quajti virtyt: “Analfabetët janë si tokë e djerrë që pret të mbillet.”
Më tej, me elegancën e një aktori të skenës, hyri Toni. Filloi predikimin si një murg i vjetër që flet për besim të verbër. “Zbrazni mendjen nga rëndësia, mos mendoni, thjesht binduni,” tha ai. Kur një i ri e pyeti për të ardhmen e tij, Toni i përgjigj pa ngurrim: “Nuk ka rëndësi ç’bëhet me mua, atë e di vetëm Babo.”
Kur e gjithë salla ishte e përhumbur në retorikë të errët, hyri Klodi si shpëtimtare e ëmbëlsisë. “Nana Klodi”, siç kërkoi të quhej, solli petulla, byrekë dhe trigona. “Se kapni dot shtatorin me bark bosh!” — tha ajo, duke shpërndarë ushqimin me dashuri.
Ndërsa nxënësit e rinj u zhytën në malet e petullave, dëgjoheshin vetëm psherëtima kënaqësie. Por, paralajmërimi erdhi shpejt: “Ruajuni nga ai që shkruan kronika, mos përmendni Kadarenë!” — u dëgjua një zë, i shoqëruar nga një nënqeshje konspirative. Në këtë realitet absurd, edhe Kadareja bëhet pjesë e një metafore për hashashin dhe kujtesën e humbur.
Në fund, gjithçka u mbulua me çokollata “Lindor” dhe një përqafim kolektiv për Babon. Dhe kështu, Akademia Socialiste u mbyll për atë ditë, mes leksioneve për përulje, bindje dhe një festë petullash që përpiqet të fshehë boshllëkun e arsyes.
