Të rritur sot, disa ish-nxënës tregojnë momentin kur, vite më vonë, u përballën papritur me personin që i kishte bullizuar në shkollë, duke rikthyer frikën, turpin dhe plagët e heshtura.
Në Ditën Kombëtare të Luftës kundër Bullizmit në shkolla, disa ish-viktima tregojnë historinë e takimit të papritur, vite më pas, me bullizuesit e tyre. Ata u ndeshën rastësisht në rrugë, në punë, apo edhe pranë një pompe karburanti, duke sjellë në sipërfaqe kujtime që ata mendonin se i kishin lënë pas, raporton franceinfo.
Psikologia klinike Line Mourey shpjegon se truri e ka të vështirë të dallojë rrezikun e kaluar nga ai real. “Reagimet emocionale rikthehen menjëherë: frikë, turp, zemërim. Por të folurit për atë që ka ndodhur, mund të ndihmojë për të rimarrë kontrollin e historisë suaj,” thotë ajo. Megjithatë, psikologia shton se nuk është e sigurt që bullizuesi të ketë ndryshuar apo të jetë gati të kërkojë falje.
Pauline*, sot 46 vjeçe, ishte në një tren midis Lilles dhe Calais kur pa vajzën që e kishte tallur dhe dhunuar në shkollë: fyerje, përçmime dhe fletore të grisura. Këtë herë, bullizuesja kërkoi falje dhe pranoi sjelljen e saj. Pauline thotë se kjo e ndihmoi të kuptonte se vuajtja e saj ka qenë reale, dhe jo “teprim”, siç ia kishin thënë dikur edhe prindërit. Por ndaj bullizueses kryesore, Pauline thotë se ende nuk do të ishte e aftë t’i qëndronte përballë.
Audrey, 40 vjeçe, u përball me një nga djemtë që e kishte shpifur dhe poshtëruar në gjimnaz, këtë herë në punë, në një spital. Takimi i parë i shkaktoi ankth, por ajo vendosi ta përballte. Ai kërkoi falje menjëherë. Audrey e kuptoi se raporti i forcës kishte ndryshuar: ajo ishte në karrierë në mjekësi, ndërsa ai punonte si ndihmës-sanitar. “Nuk ishte çështje përçmimi, por thjesht kuptova se jeta mund të marrë drejtime të ndryshme,” thotë ajo.
Pierre*, 54 vjeç, pa rastësisht në një dyqan mobiljesh në Bretanjë djalin që e kishte goditur dhe poshtëruar gjatë studimeve. Ai nuk iu afrua. “Nuk më njohu, por unë pashë se nuk kisha më frikë,” thotë ai. Për të, mjaftoi fakti që nuk u ndje më i nënshtuar, por i barabartë.
Anne-Béatrice, sot 67 vjeçe, e pa bullizuesin e saj të kopshtit, atë që e poshtëronte para të gjithëve. E përballi me zemërim, por ai nuk e mbante mend fare. “Ky ishte moment i rëndë: unë e mbaja peshën e kujtimit, ai jo,” thotë ajo. Megjithatë, ajo ndjeu se një barrë emocionale ishte larguar.
Muriel, 61 vjeçe, jetonte në Australi kur u ndesh me vajzën që e kishte bullizuar në shkollë. Por këtë herë nuk pati as falje e as reflektim. Ish-bullizuesja e ofendoi sërish, pa asnjë hezitim. Për Muriel, kjo riktheu dhimbjen e hershme dhe e bëri të pyesë veten pse urrejtja kishte mbetur kaq e fortë.
Të gjithë këta njerëz, megjithëse të rritur dhe të formuar, tregojnë se plagët e bullizmit në fëmijëri nuk zhduken lehtë. Por ata gjithashtu tregojnë se përballja, qoftë me dialog apo heshtje, mund të sjellë një kuptim të ri mbi veten.
