Protestat janë shpesh sinonim i rinisë dhe energjisë, por në Shqipëri, pensionistët po tregojnë se angazhimi politik nuk është çështje moshe.
Për të shtatën herë radhazi, të moshuarit iu bashkuan thirrjes së Lëvizjes BASHKË dhe liderit të saj, Arlind Qori, duke dëshmuar vendosmërinë për të kërkuar një jetë më të drejtë dhe më të denjë.
Me të sëmurë dhe të palodhur, të zhgënjyer dhe shpresëplotë, të varfër dhe kryelartë, pensionistët po tregojnë se lufta për të drejta nuk njeh kufij moshe. Këta qytetarë, shpesh të harruar nga politika, kanë dalë në shesh për të bërë të qartë se zëri i tyre nuk mund të injorohet.
Ndërkohë, në godinën e kryeministrisë, që tashmë është kthyer në një simbol të pushtetit të largët nga hallet e qytetarëve, qeveria zhvillonte mbledhjen e saj. Një ironi therëse, ndërsa të moshuarit kërkonin zgjidhje për problemet që i shtyjnë drejt varfërisë dhe mungesës së respektit.
Protesta ka një simbolikë të thellë: pensionistët, që përfaqësojnë një brez që ka kontribuar gjatë gjithë jetës së tyre, kërkojnë të drejtën për një pleqëri të sigurt dhe të denjë. Ata po tregojnë se edhe pse në moshë të thyer, nuk janë të gatshëm të dorëzohen përballë padrejtësive.
Lëvizja BASHKË dhe Arlind Qori po përpiqen të kanalizojnë këtë energji në një forcë politike që kërkon ndryshim rrënjësor. Mesazhi i tyre është i qartë: qeveria nuk mund të mbajë një distancë kaq të madhe me qytetarët, veçanërisht me ata që kanë më shumë nevojë për përkrahje.
Në një status në rrjetin social Facebook, kryetari i lwvizjes Bashkë shkroi:
“Politikisht, rinia nuk është çështje moshe.
Të sëmurë e të palodhur, të zhgënjyer e shpresëplotë, të varfër dhe kryelartë – për të shtatën herë radhazi pensionistët iu përgjigjën thirrjes së Lëvizjes BASHKË. Lart në kryeministrinë e ka kthyer në saraj, ku kryepushtetari ka edhe kosh basketbolli, qeveria mbante mbledhje dhe, me siguri, “qante” hallet e popullit.”
Protesta e shtatë radhazi tregon se ky nuk është një reagim i rastësishëm, por një revoltë e vazhdueshme ndaj mungesës së politikave sociale dhe ekonomike që adresojnë nevojat e të moshuarve. Kjo është një lëvizje që synon të zgjojë ndërgjegjen e një shoqërie të lodhur nga indiferenca.
Në sfondin e kësaj proteste, simbolikat janë të forta. Ndërsa të moshuarit ngrihen për të drejtat e tyre, në godinën e qeverisë zhvillohen mbledhje, dhe pushtetarët, sipas aktivistëve, duket se “qajnë” hallet e tyre, larg realitetit të përditshëm të qytetarëve të zakonshëm.
Kjo situatë nxjerr në pah kontrastin mes pushtetit dhe qytetarëve. Pensionistët, me zërin dhe praniën e tyre, po tregojnë se edhe në pleqëri, fuqia për të kërkuar drejtësi mbetet e paprekshme.
Lëvizja e pensionistëve nuk është thjesht një akt kundërshtimi, por një thirrje për veprim ndaj të gjitha brezave. Ata po tregojnë se angazhimi politik nuk është i kufizuar nga mosha, por nga dëshira për të ndërtuar një shoqëri më të drejtë.
Kjo protestë është një mësim për të gjithë: pavarësisht moshës, kur ndihesh i shtypur, duhet të ngresh zërin. Dhe në këtë rast, të moshuarit po japin një shembull të fuqishëm se si luftohet për një të ardhme më të mirë — jo vetëm për veten, por për të gjithë.
