Premtimet bosh të bashkisë Lushnje për kanalet dhe tokat bujqësore

Prej vitesh bashkia Lushnje flet për projekte ujitjeje e rrugë bujqësore, por realiteti mbetet i zymtë: rrjetet janë të amortizuara, kanalet të bllokuara dhe bujqit presin kot për grante që nuk vijnë.

Në Dushk, gjatë dëgjesës publike për hartimin e Buxhetit 2026 dhe Paketës Fiskale 2026-2028, përfaqësuesit e bashkisë folën sërish për “plane ambicioze” në sektorin bujqësor. Por për fermerët, këto janë fjalë të përsëritura që nuk kanë sjellë asnjë ndryshim në terren. Ujitja mbetet problem i përhershëm dhe kanalet kulluese janë të mbuluara nga balta dhe mbeturinat.

Banorët e zonave fushore e kodrinore e dinë mirë se çdo verë përballen me mungesë uji, ndërsa në dimër përmbyten për shkak të kanaleve të pa pastruara. Bashkia, megjithëse e vetëdijshme për problemin, nuk ka ndërmarrë asnjë ndërhyrje serioze për përmirësimin e këtij rrjeti jetik për prodhimin bujqësor.

Në shumë segmente, rrugët bujqësore janë shndërruar në përrenj baltë gjatë shirave, duke e bërë të pamundur transportin e produkteve drejt tregjeve. Kjo situatë e rëndon ekonominë familjare të qindra fermerëve, të cilët shohin çdo vit premtime të reja për projekte që nuk nisin kurrë.

Në vend që të ndahen fonde reale për përmirësimin e infrastrukturës bujqësore, buxheti i bashkisë shkon sërish në projekte fasadë, që nuk prekin nevojat e fshatit. Fjalët për “rritje të investimeve” dhe “përmirësim të shërbimeve” janë kthyer në slogan politik pa përmbajtje konkrete.

Rrjeti i ujitjes, dikur funksional, sot është i kalbur dhe i papërdorshëm në shumë zona të Myzeqesë. Tubat janë të çarë, pompimet nuk punojnë, ndërsa kanalet anësore janë kthyer në vendgrumbullime mbeturinash. Fermerët kërkojnë jo premtime, por investime reale që t’u japin mundësi të punojnë tokën.

Mungesa e granteve për bujqit është një tjetër plagë që thellohet çdo vit. Ndërsa pushtetarët flasin për “programe mbështetëse”, aplikimet ngecin në burokraci dhe përfituesit janë të njëjtët që afrohen në çdo fushatë elektorale.

Në këtë panoramë, bashkia Lushnje duket më shumë si një zyrë që prodhon premtime sesa zgjidhje. Nuk ka strategji afatgjatë për ujitjen, as plan konkret për rehabilitimin e rrjeteve kulluese. Ndërkohë, bujqësia, që përbën zemrën e ekonomisë lokale, po shuhet në heshtje.

Fermerët e Dushkut dhe zonave përreth kërkojnë transparencë: sa para janë shpenzuar për pastrimin e kanaleve, sa rrugë janë përmirësuar, dhe pse projektet mbeten vetëm në letër? Këto pyetje mbeten pa përgjigje, ndërsa bashkia flet për “planet e reja” të 2026-s.

Nëse situata vazhdon kështu, Myzeqeja do të humbasë çdo shpresë për rikthimin e lavdisë bujqësore që dikur e bëri simbol të prodhimit në Shqipëri. Sepse pa ujë, pa rrugë dhe pa mbështetje reale, asnjë fshat nuk mund të mbijetojë.