Lista e destinacioneve më emocionuese të Evropës kishte përfshirë edhe Shqipërinë, e vlerësuar për bukuritë e saj të fshehura dhe çmimet e përballueshme për familjet udhëtare. Mes rekomandimeve, vëmendja ishte përqendruar te Lëpusha, një zonë malore e qetë dhe e paprishur nga masat turistike.
Një familje që kishte vizituar Shqipërinë për herë të parë e kishte përshkruar udhëtimin si të paharrueshëm. Ata kishin qëndruar dy netë në bujtinën “Lëpushë”, një shtëpi mysafirësh e rrethuar nga pemët, bletët dhe fermat e vogla që formonin pamjen e një amfiteatri natyror nën majat e thepisura të Bjeshkëve të Nemuna.
Në muzgun e mbërritjes, fëmijët 10 dhe 12 vjeç kishin luajtur me kotelet në verandë, ndërsa prindërit bisedonin me pronarin për ritmin e jetës në fshat — një vend ku migrimi dhe turizmi ishin bërë dy shtyllat kryesore të mbijetesës. Dita e parë i kishte çuar në një vendpushim të qetë, ku kishin kërcyer nga shkëmbinjtë në ujërat e akullta e të kristalta me nuancë blu. Më pas kishin shijuar djathë dhe bukë të sapopërgatitura në një kamp veror.
Të nesërmen, familja kishte nisur një ecje drejt Majës së Nagvacit, 2,412 metra mbi nivelin e detit. Shtigjet pothuajse të braktisura dhe tufat e boronicave të egra i kishin bërë përshtypje të veçantë. Lëpusha priste shumë vizitorë që strehoheshin nga banorët e Thethit, të cilët e vizitonin zonën si pjesë të itinerarit të mirënjohur të “Majave të Ballkanit”.
