Kur fjalën e hanë të fortët: SHBA qesh, Shqipëria hesht, Koreja e Veriut frikëson

Tregimi ndryshon sipas kufijve: në SHBA kritika shndërrohet në hetim publik, në Shqipëri në presion të heshtur, ndërsa në Korenë e Veriut nuk ekziston fare.

Në Shtetet e Bashkuara, bota e politikës dhe arti shpesh ndërthuren. Aktorët tallin hapur figurat në pushtet, emisionet satirike i imitojnë, ndërsa gazetarët i hetojnë pa frikë. Një hetim mediatik mund të përfundojë në komisione parlamentare, në gjykata, madje edhe në humbje poste publike. Politikanët janë të ekspozuar ndaj llogaridhënies dhe opinioni publik luan një rol vendimtar.

Në anën tjetër, në Korenë e Veriut nuk ka as art kritik, as media të lirë dhe as hapësirë për mendim ndryshe. Aty, figura e liderit është e shenjtëruar. Aktorët nuk mund të imitojnë, satira nuk ekziston, ndërsa gazetarët janë pjesë e propagandës shtetërore. Kush guxon të thotë një fjalë jashtë vijës zyrtare rrezikon burgun, kampet e punës së detyruar, madje edhe pasoja për familjen.

Shqipëria qëndron midis këtyre dy ekstremeve. Kushtetuta njeh lirinë e shprehjes, mediat përballen me një treg plural dhe satira politike ekziston. Por kur aktorët luajnë figurat politike, shpesh e bëjnë duke iu afruar pushtetit, jo duke e sfiduar atë. Satira shpesh shndërrohet në përkëdhelje të elitës dhe jo në thikë kritike. Në vend të një humori çlirues, publiku merr spektakël të zbutur.

Gazetarët, nga ana tjetër, përballen me një realitet më të ashpër. Hetimi ndaj abuzimeve të pushtetit shpesh shoqërohet me presion ekonomik, paditje, kërcënime ose luftë në heshtje për t’i mbyllur mikrofonin. Shumë përfundojnë “në burgje natyrore”: pa vend pune, pa paga, pa mbrojtje institucionale. Nuk ka qeli, por ka izolim profesional dhe heshtje të detyruar.

Kështu, ndryshimi mes tre vendeve qëndron në atë se kush paguan çmimin e fjalës. Në SHBA shpesh paguajnë politikanët, sepse janë nën vëzhgim publik. Në Shqipëri, shpesh paguajnë gazetarët dhe qytetarët kritikë, ndërsa pushteti rrallë lëviz nga vendi i tij. Në Korenë e Veriut, çmimi është total dhe e paguan shoqëria e tëra përmes frikës së vazhdueshme.

Në fund, liria e fjalës nuk është vetëm e drejtë, por edhe pasqyrë. Ajo tregon kush ka frikë nga e vërteta — dhe kush e përdor atë për të fshehur heshtjen.

Burime & raste ilustrative: SHBA, Shqipëri, Koreja e Veriut

Shembuj konkretë ku satira dhe gazetaria sjellin llogaridhënie (SHBA), imitimi aktorial/satira (Shqipëri), dhe ndëshkimi i fjalës (Koreja e Veriut).

SHBA — Satirë & investigime USA

Kontroll publik përmes humorit politik dhe gazetarisë hetimore që shpesh çon në hetime formale apo gjyqe.

Në SHBA, kritika e fortë publike është e mbrojtur dhe mund të prodhojë pasoja reale për pushtetin.

Shqipëri — Loja aktoriale & satira AL

Imitim i figurave politike në skenë/TV; konteksti i presioneve politike dhe i tregut mediatik.

Në Shqipëri, satira ekziston, por presionet politike/ekonomike mund ta zbusin efektin e saj kritik.

Koreja e Veriut — Ndëshkim i fjalës PRK

Mungesë satirë dhe media të pavarur; ligje represive kundër “propagandës së huaj” dhe “ideologjisë reaksionare”.

Në PRK, kritika ndaj pushtetit është e kriminalizuar; s’ka satirë apo media të pavarur.
Ndaj Postimin: