Fitorja ndaj Gjibraltarit nuk mjafton për të mbushur tribuna, mungesa e zërit të tifozëve zbeh entuziazmin dhe shqetëson kampin kuqezi.
Kombëtarja shqiptare e futbollit siguroi një fitore në miqësoren ndaj Gjibraltarit, por mbrëmja e djeshme la një hije të madhe mbi atmosferën. Tribunat, dikur plot me zëra dhe këngë, këtë herë ishin të heshtura, duke e bërë suksesin në fushë më pak të ndjerë.
Rrallë herë në vitet e fundit, në stadium nuk janë dëgjuar thirrjet e zjarrta që kanë shoqëruar kuqezinjtë kudo në Evropë. Entuziazmi që dikur i bënte tifozët shqiptarë të dalloheshin, ishte zëvendësuar nga një qetësi e pazakontë.
Në momentin e golit të Asanit, reagimi u kufizua vetëm në disa thirrje të familjarëve dhe disa duartrokitje nga stoli. Kjo mungesë energjie nga tribuna krijoi një boshllëk emocional që nuk mund ta mbushë as rezultati.
Situata e krijuar është një sinjal alarmi për kampin kuqezi. Një braktisje e tillë, qoftë edhe e përkohshme, mund të ketë ndikim negativ te performanca e ekipit, i cili shpesh ka marrë forcë nga mbështetja e zjarrtë e tifozëve.
Historikisht, zemrat kuqezi në tribuna kanë qenë një “lojtar” shtesë për Kombëtaren, duke e bërë ekipin të ndihej si në shtëpi edhe në stadiume të huaja. Mungesa e tyre jo vetëm që zbeh atmosferën, por mund të ndikojë në moralin e lojtarëve në sfidat e ardhshme.
Tani, përveç përgatitjes në fushë, duket se ekipi duhet të punojë edhe për të rikthyer besimin dhe entuziazmin e tifozëve, që zëri i tyre të kthehet sërish në forcën e madhe të kuqezinjve.
