Në aktivitetin për 81-vjetorin e Çlirimit të Lushnjës, kryetari i Shoqatës së Pensionistëve, Behar Gishti, ngjalli reagime me tonet e tij nostalgjike ndaj sistemit të kaluar.
Në ceremoninë përkujtimore të çlirimit të qytetit të Lushnjës, Behar Gishti, një prej figurave të njohura të komunitetit të pensionistëve, mbajti një fjalim që tërhoqi vëmendje për përmbajtjen e tij të ngarkuar emocionalisht dhe nostalgjikisht. Fjalët e tij u pritën me reagime të ndryshme, pasi ai përmendi me respekt periudhën e komunizmit dhe figurën e ish-udhëheqësit Enver Hoxha, raporton gazetari Ndriçim Gjoshi.
Në fjalën e tij, Gishti kujtoi kohën kur, sipas tij, shqiptarët kishin më shumë ndjenjë për punën, respekt dhe disiplinë. “Unë jam rritur dhe formuar në atë sistem. E kujtoj me mall dhe respekt, sepse ai na mësoi të punojmë dhe të ndërtojmë vendin me duart tona,” tha ai, ndërsa shtoi: “Po të kishim sot një Enver të dytë, Shqipëria do të ishte më e disiplinuar dhe më e drejtë.”
Fjalimi i tij u prit me duartrokitje nga disa prej të pranishmëve, veçanërisht nga brezi i vjetër që e ndan të njëjtin kujtim për atë periudhë. Megjithatë, kishte edhe zëra kritikë që e konsideruan deklaratën e Gishtit të papërshtatshme për një aktivitet që synon bashkimin e brezave dhe nderimin e sakrificës për liri.
Sipas Gishtit, pensionistët e sotëm ndihen të harruar dhe të papërfillur nga shteti, ndërsa theksoi se “në atë kohë kishte më shumë rend, punë dhe drejtësi shoqërore”. Ai e përdori fjalën e tij për të bërë thirrje që të mos harrohen vlerat e solidaritetit dhe respektit për punën, të cilat, sipas tij, janë venitur në shoqërinë e sotme.
Për shumë të moshuar të pranishëm, fjalimi i Gishtit preku një temë të dhimbshme, ndjenjën e mënjanimit dhe mungesën e vlerësimit për kontributin e tyre në ndërtimin e vendit. “Sot, shumë pensionistë mezi ia dalin me ilaçe dhe ushqim, ndërsa dikur puna dhe përkushtimi shpërbleheshin me dinjitet,” tha një prej tyre.
Megjithatë, për të tjerë, përmendja e figurës së Enver Hoxhës në një ceremoni zyrtare ishte e papërshtatshme dhe e rrezikshme për të ringjallur ndarje të vjetra politike. Disa pjesëmarrës theksuan se kujtesa historike duhet të fokusohet tek sakrifica për liri, jo tek periudha e diktaturës që pasoi.
Pavarësisht debateve, prania e Gishtit në aktivitet dhe fjalimi i tij sollën një reflektim të thellë mbi mënyrën se si brezat e ndryshëm e perceptojnë historinë. Për disa, ajo është kujtim krenarie; për të tjerë, kujtesë dhimbjeje. Por të gjithë ranë dakord se pensionistët dhe pasardhësit e luftës meritojnë më shumë vëmendje dhe respekt në ditët e sotme.
Ceremonia përfundoi me vendosjen e kurorave në memorialin e dëshmorëve dhe me një ndjenjë të përzier nostalgjie dhe reflektimi. Fjala e Gishtit mbeti tema kryesore e diskutimeve mes të pranishmëve, duke treguar se historia dhe kujtesa kolektive mbeten ende një fushë e gjallë debati në shoqërinë shqiptare.
