Në peizazhin e bujqësisë shqiptare, fermerët po përballen me sfida të mëdha, megjithëse përdorin teknologji moderne dhe kultura në sasi të mëdha. Në tregjet rajonale dhe evropiane, ata ende nuk arrijnë të bëhen konkurrentë seriozë.
Mungesa e asistencës nga ana e qeverisë po theksohet çdo ditë. Fermerët mbeten të vetmuar në një betejë ku mbështetja shtetërore është e pamjaftueshme, duke rrezikuar kështu që sektori i bujqësisë të mos arrijë potencialin e tij të plotë, raporton gazetarja Mukades Dervishi.
Fitimet e sezonit të shkuar nga kultura e shalqinit kanë nxitur fermerët e zonës së Divjakës të zgjerojnë sipërfaqet e mbjella. Ky impuls u pasua nga mbjellja e 770 hektarëve me bostanore, shalqi dhe pjepër, një strategji për të kapitalizuar mbi sukseset e mëparshme.
Megjithatë, rritja e papërmbajshme e prodhimit sjell me vete rreziqe të mëdha. Prodhimi i tepruar dhe stoket e shumta mund të çojnë në një ulje të konsiderueshme të çmimeve, duke hapur rrugën për falimente të padrejta në mesin e fermerëve.
Specialisti i bujqësisë dhe nënkryetar i sindikatës së fermerëve të bashkuar, Ardit Bali, sinjalizon se sfida nuk mbaron këtu. Ai thekson se fermerët, përveç mungesës së subvencioneve nga shteti, përballen edhe me një deficit politik që nuk orienton drejt rajonizimit të enkultitsve dhe përshtatshmërisë së tyre në zona të caktuara.
Mungesa e një strategjie të qartë dhe e asistencës së duhur vë në pah dobësitë strukturore të sektorit. Në një kohë kur prodhimi po rritet me shpejtësi, ndërhyrja shtetërore dhe krijimi i politikave të orientuara do të ishin thelbësore për të mbrojtur interesat e fermerëve.
Në fund, çështja e fermerëve shqiptarë pasqyron një krizë që shkon përtej ekonomisë: është një sfidë politike dhe strukturore, ku mungesa e ndihmës dhe orientimit të qartë lë pas dore potencialin e madh të bujqësisë kombëtare.
