Sot përkujtohet 22-vjetori i lumturimit të Nënë Terezës, humanistes shqiptare që preku botën me veprat e saj për paqe, dashuri dhe përkushtim ndaj më të varfërve.
Sot, më 19 tetor, shënohet 22-vjetori i lumturimit të Nënë Terezës, simboli më i ndritur i humanizmit shqiptar dhe botëror. Në këtë ditë, kujtohet momenti historik i vitit 2003 kur Papa Gjon Pali II e shpalli të “Lumtur” Gonxhe Bojaxhiun, bijën e Shkupit që ndryshoi mënyrën se si bota sheh dhe ndihmon njerëzit në nevojë.
Ceremonia e lumturimit u zhvillua në Bazilikën e Shën Pjetrit, në Vatikan, përballë mijëra besimtarëve dhe personaliteteve nga mbarë globi. Ishte një moment ku Shqipëria u ndje e bashkuar në krenarinë për bijën e saj më të njohur.
Në maj të vitit 2011, Vatikani mbajti edhe një tjetër ceremoni të shenjtë kushtuar kujtimit të saj, duke thelluar ndjesinë e mirënjohjes për jetën e një gruaje që nuk njohu kufij në dashurinë ndaj tjetrit.
Nënë Tereza mbetet një ikonë e përulur, e cila ia kushtoi gjithë ekzistencën “më të varfërve ndër të varfrit”. Ajo shërbeu në kushte ekstreme, por me një buzëqeshje të pandalshme që frymëzoi miliona njerëz në çdo kontinent.
Pas dekadash shërbimi, më 4 shtator 2016, ajo u shpall zyrtarisht “Shën Tereza e Kalkutës” nga Papa Françesku, në një ceremoni madhështore në sheshin “Shën Pjetri”. Ishte momenti kur bota e njohu përfundimisht si një shenjtore të dashurisë dhe sakrificës.
Papa Françesku e përshkroi atë si “një figurë të mëshirës që ndriçon errësirën e kohëve moderne”, duke nënvizuar përulësinë dhe fuqinë shpirtërore që ajo mbarti deri në frymën e fundit.
Gonxhe Bojaxhiu, e lindur më 26 gusht 1910 në Shkup, la gjurmë të pashlyeshme në historinë e njerëzimit. Ajo jetoi 87 vite të mbushura me shërbim dhe dashuri, duke u ndarë nga jeta më 5 shtator 1997 në Kalkutë, India.
Falë përkushtimit të saj, ajo mori Çmimin Nobel për Paqe në vitin 1979, si shenjë vlerësimi për kontributin e saj të jashtëzakonshëm ndaj njerëzimit.
Nënë Tereza është sot një urë midis besimeve, racave dhe kombeve, një kujtesë se dashuria e vërtetë matet me shërbim, jo me fjalë.
Në çdo cep të botës, emri i saj përmendet me respekt dhe mallëngjim. Ajo mbetet modeli i përjetshëm i bamirësisë, përulësisë dhe shpresës.
Shqipëria e nderon si nënën shpirtërore të kombit dhe frymëzim për brezat që besojnë se një zemër e vetme mund të ndryshojë botën.
