Thirrjet për vdekje ndaj shqiptarëve dhe heshtja e kryeministrit po ushqejnë tensione të rrezikshme në Maqedoni.
Kur në Kumanovë, gjatë një ndeshjeje basketbolli, dëgjohen thirrje si “vdekje për shqiptarët” dhe “dhoma gazi”, ndërsa kryeministri qëndron i heshtur si spektator, kjo nuk është thjesht një ngjarje e rastësishme, por një alarm serioz për situatën në vend. Kjo heshtje e qeverisë së drejtuar nga Mickoski tregon mungesë të përgjegjësisë morale dhe politike ndaj urrejtjes etnike që po përhapet.
Në vend që të reagojnë, Mickoski dhe ekipi i tij politik zgjodhën heshtjen, duke lënë kështu hapësirë për përkeqësimin e situatës. Historia e afërt tregon se kur institucionet injorojnë diskriminimin dhe thirrjet për urrejtje, pasojat janë më shumë se fjalë — ato janë ngjarje që shkojnë deri në dhunë dhe destabilizim.
UÇK-ja nuk u krijua për shkak të dëshirës së shqiptarëve për konflikt, por si përgjigje ndaj një shteti që mohoi për vite të tëra kërkesat legjitime për barazi dhe trajtonte shqiptarët si qytetarë të dorës së dytë. Marrëveshja e Ohrit nuk ishte një dhuratë, por rezultat i presionit dhe pasojave që Maqedonia përjetoi nga padrejtësitë dhe mosveprimi i institucioneve.
Ndërsa Mickoski mendon se po fiton mbështetje politike duke heshtur ndaj politikës antishqiptare, në të vërtetë ai po thellon krizën dhe po nxit destabilizimin. Kur një kryeministër nuk denoncon thirrjet për spastrim etnik, nuk mbetet më çështje retorike, por çështje kohe përpara se historia të përsëritet me pasoja tragjike.
Përgjegjësia në këtë situatë do të ketë emra dhe fytyra konkrete, ndërsa heshtja sot mund të kthehet në tragjedi nesër.
