Pas vetëm pesë muajsh që nga krijimi i Shoqërisë së Trajtimit të Mbetjeve Urbane për Qarkun Fier, Asambleja e Ortakëve, e kryesuar nga Armando Subashi, ka marrë vendimin e beftë për kalimin e ndërmarrjes në status pasiv.
Ky vendim ka lënë shumë pyetje për të ardhmen e impiantit dhe mbi shkakun real të pezullimit të aktivitetit të tij.
Në prill të këtij viti, Këshilli Bashkiak i Fierit kishte miratuar krijimin e një shoqërie aksionere, të cilën e pagëzuan me emrin “Shoqëria Trajtimit të Mbetjeve Urbane Qarku Fier”. Ky institucion synonte administrimin e inceneratorit të Fierit, që u konsiderua si një projekt i madh për trajtimin e mbetjeve urbane. Megjithatë, pas disa muajsh, ky projekt ka hasur në vështirësi të jashtëzakonshme dhe është detyruar të kalojë në status pasiv.
Adela Hysenaj, nënkryetare e bashkisë së Fierit, kishte shpjeguar se në momentin e themelimit të shoqërisë, ajo ende nuk kishte marrë në dorëzim impiantin. Ajo kishte theksuar se një raport për këtë procedurë ishte thelbësor për të vijuar me administrimin, por ky raport nuk kishte ardhur nga organet përkatëse. Pesë muaj më vonë, asambleja e aksionerëve vendosi të pezullonte aktivitetin, duke kaluar shoqërinë në një gjendje pasive për një periudhë të pacaktuar.
Inceneratori nuk mund të vihet në punë
Kjo lëvizje vjen pas një kërkese formale nga administratorët e shoqërisë, ku Arjan Ndreu, kryeadministrator i Shoqërisë së Trajtimit të Mbetjeve Urbane, theksonte se nuk ishte e mundur të ushtrohej aktiviteti për shkak të mosmarrjes në dorëzim të impiantit. Sipas tij, ky ishte një pengesë e madhe për të vazhduar me përpunimin dhe djegien e mbetjeve urbane, që ishte qëllimi kryesor i krijimit të shoqërisë.
Megjithatë, kjo justifikim duket të jetë vetëm një formë administrative për të mbuluar një dështim të thellë të projektit. Vendimi për ta kaluar inceneratorin në status pasiv vjen në një kohë kur ky investim ka pësuar një dështim të rëndë. Ky impiant, që në fillim u mbështet nga qeveria dhe autoritetet lokale, ka përfunduar si një projekt i braktisur dhe shumë i diskutuar, duke lënë pas shumë dyshime dhe akuza për korrupsion.
Në lidhje me këtë, ka pasur akuza për sabotim të projektit, duke nisur nga mungesa e pajisjeve të fundit që do të mundësonin punën e inceneratorit. Pas marrjes nën sekuestro nga shteti, administratorët e mëparshëm kishin kërkuar një fond prej 3.5 milionë eurosh për të përfunduar ndërtimin dhe për të vënë në punë impiantin. Megjithatë, ky kërkesë nuk u miratua nga ministria përkatëse, dhe si pasojë, inceneratori i Fierit nuk u vë në punë asnjëherë.
Inceneratori është si godinë
Përkundër kësaj, inceneratori është ende i pranishëm, por ai nuk ka shërbyer për asnjë qëllim mjedisor. Në vend që të trajtojë mbetjet, ai ka shërbyer si një landfill, duke krijuar një rrezik për ambientin dhe duke qenë një burim i vazhdueshëm ndotjeje. Ajo që kishte nisur si një investim i madh për qytetarët shqiptarë, ka përfunduar si një “bombë ekologjike”, që herë pas here shpërthen me flakë.
Në këtë kuadër, kalimi në status pasiv i Shoqërisë së Trajtimit të Mbetjeve Urbane është një goditje përfundimtare për impiantin e Fierit. Ky vendim duket se ka për qëllim të shuhen të gjitha shpresat për përmirësimin e situatës, duke e lënë atë si një projekt të dështuar dhe të braktisur. Pas këtij zhvillimi, është e qartë se inceneratori nuk ka asnjë mundësi të rifillojë punën dhe investimi i bërë prej 35 milionë eurosh ka shkuar kot.
Një nga arsyet kryesore të këtij dështimi është menaxhimi i dobët dhe mungesa e transparencës, të cilat kanë shoqëruar projektin që nga fillimi. Shumë pyetje kanë mbetur pa përgjigje, dhe qytetarët shqiptarë, të cilët kanë paguar për këtë investim, kanë të drejtë të kërkojnë llogari për këtë katastrofë të menaxhimit të mbetjeve urbane.
Në fund, inceneratori i Fierit ka shënuar fundin e një projekti të shtrenjtë dhe ka lënë pas një ndjesi të thellë të humbjes dhe dështimit. Me kalimin e shoqërisë në status pasiv, është e qartë se ky investim nuk do të arrijë kurrë të realizojë qëllimin për të cilin u krijua, dhe ai tashmë mbetet një simbol i keqadministrimit dhe i dështimeve të shumta që e kanë shoqëruar atë.
