Manouchehr Fallah, një i burgosur politik i dënuar me vdekje në Iran, ka shkruar një letër emocionuese për vajzën e tij të vetme, Asal, në ditëlindjen e saj të gjashtëmbëdhjetë.
Kjo letër, që vjen nga prangat e burgut, është jo vetëm një testament vuajtjesh, por edhe një akt që dëshmon qëndrueshmërinë dhe shpresën e pandalshme që ai mbart për të ardhmen.
Në këtë mesazh të thellë, Fallah përshkruan pasionin dhe dashurinë që ndjen për vajzën e tij. Ai flet për momentet e para të jetës së Asalit, për gëzimet që ka sjellë ajo dhe për rëndësinë e çdo momenti të kaluar bashkë. Ai shprehet se çdo hap i saj ka qenë një burim i shpresës dhe dashurisë për të, duke shtuar se Asal ka ndriçuar botën e tij që nga momenti i parë që ajo ka hapur sytë.
Por pas dashurisë për vajzën e tij, letër përmban edhe një realitet të hidhur: dënimin e tij të mundshëm me vdekje. Fallah e di që ky çmim është një shenjë e luftës së tij kundër padrejtësisë dhe shtypjes që ka pllakosur vendin e tij. Ai sqaron se asnjëherë nuk ka kryer krime të tilla si vjedhja apo shkelja e ligjeve, por është akuzuar dhe dënuar vetëm për faktin se ka ngritur zërin kundër varfërisë, pabarazisë dhe padrejtësisë që përjetojnë qytetarët iranianë.
Fallah i kujton Asalit se, pavarësisht dënimit të tij të mundshëm, shpresa është gjallë dhe do të mbijetojë. Ai e sheh lirinë si një diell që një ditë do të ngrihet mbi Iranin, por vetëm pas pagimit të një çmimi të lartë. Ai beson se atdheu i tij do të çlirohet nga tirania, dhe ky proces do të shënojë fundin e një periudhe të errët.
Përmes fjalëve të tij, Manouchehr Fallah dërgon një mesazh të fuqishëm për të gjithë ata që luftojnë për drejtësi dhe liri. Ai e di se mund të mos e përjetojë ai vetë këtë liri, por shpresa dhe dashuria për vajzën e tij, Asal, do të mbeten frymëzuese për brezat që do të vijnë. Ai gjithashtu e mbyll letrën duke uruar Asalin për ditëlindjen, duke i kujtuar asaj se, pavarësisht gjithçkaje, ai është aty për të dhe se dashuria e tij nuk do të shuhet kurrë.
Në fund të letër, Fallah përmend historinë e tij të burgosjes dhe dënon padrejtësinë që ka kaluar gjatë proceseve ligjore. Ai shpjegon se është arrestuar dhe dënuar për akuza të pavërteta, ndërsa i është mohuar e drejta për t’u mbrojtur në gjykatë. Gjykata Revolucionare e Rashtit e ka dënuar atë për “fyerje të Ali Khameneit dhe propagandë kundër regjimit”, ndërsa më vonë u përball me akuza të tjera që lidhen me sigurinë kombëtare.
Përkundër dënimit të tij me vdekje, Fallah ruan një qëndrim të fortë dhe të vendosur, duke treguar se ai nuk e ka frikë vdekjen, por lufton për të ardhmen e vendit të tij dhe për një jetë më të drejtë për popullin iranian.
Letra e Plotë
E dashur Asal,
Një ditë mbi këtë tokë do të lindë dielli i lirisë, një agim që kërkon një çmim të rëndë. Këtë herë fati më ka zgjedhur mua për ta paguar. Por mbani mend, shpresa nuk vdes kurrë dhe një ditë, atdheu ynë do të shkëputet nga zinxhirët e shtypjes dhe tiranisë.
Asal, vajza ime e dashur,
Ditën kur hapët për herë të parë sytë në këtë botë; dukej sikur i gjithë universi u bë më i ndritshëm për mua.
Të qarat e tua të para, të qeshurat e tua të pafajshme, në momentin që fole për herë të parë dhe më thirre “Baba”, hapat e tua të para, madje edhe rrëzimet e tua, u bënë vetë kuptimi i ekzistencës sime. Çdo moment me ty rindez shpresën dhe dashurinë në zemrën time.
Tani, ju jeni rritur. Ti qëndron në pragun e një bote të re, ndërsa atdheu ynë është ngujuar në një dimër të hidhur e të pafund. Dhe unë…
Të pres nga pas këtyre hekurave të ftohtë të burgut në Lakan.
Vajza ime e dashur,
E di që ju ka shkuar shumë herë në mendje kjo pyetje: Pse babai im? Çfarë ka bërë për të merituar burgun?
Asal, dashuria ime, më kanë burgosur për një krim që nuk e kam bërë kurrë. Unë kurrë nuk kam vjedhur nga populli, kurrë nuk kam grabitur pasuri, nuk kam marrë bukë nga tryezat e të uriturve. Nuk kam vjedhur vendburime nafte dhe as nuk jam ulur në stolin e një gjyqtari për të dhënë vendime të padrejta. Krimi im i vetëm ishte të ngrija zërin kundër varfërisë, pabarazisë dhe padrejtësisë, të refuzoja të heshtja përballë kaq shumë mizorisë. Por në luftën time asnjëherë nuk i kam shkaktuar dëm askujt dhe as nuk kam ushtruar dhunë.
Dhe tani, në prag të ditëlindjes suaj, gjykatësi Mohammad Ali Darvish Goftar më ka njoftuar për dënimin tim me vdekje, ndoshta duke shpresuar të më prishë shpirtin. Por ai nuk e di se rruga që kam zgjedhur nuk është mësuar nga librat, por nga vetë jeta, nga vuajtjet e popullit tim. Varfëria dhe padrejtësia kanë qenë mësuesit e mi dhe tani që kjo vetëdije ka zënë rrënjë në shpirtin tim, heshtjen e konsideroj një mëkat që nuk mund ta përballoj.
Asali im i dashur,
Një ditë dielli i lirisë do të shkëlqejë mbi tokën tonë, por vetëm kur të jetë paguar çmimi i saj. Këtë herë, ai çmim është i imi për të mbajtur. Por dijeni këtë, shpresa nuk vdes kurrë dhe një ditë, atdheu ynë do të çlirohet nga kthetrat e tiranisë.
E vetmja dhe e vetmja, Asali im i ëmbël… Gëzuar ditëlindjen.
8 shkurt 2025
